|
U mnoshtvu tema koje je tokom svog slikarskog zrenja i stvaranja Zec elaborirao: mrtve prirode, pejsazhi, figuralne kompozicije, enterijeri, zapravo nije bilo teme kojom se ovaj autor nije bavio. Valjda je to dokaz i daleki odsjaj atmosfere iz koje je ponikao, valjda su to oni nezaobilazni i razlozhni uticaji sarajevske likovne klime u kojoj se Safet Zec kao mlad formirao i u kojoj su djelovali vrsni stvaraoci ali i posebni likovni pedagozi. Zasigurno da je to talenat ali i neobichna energija, marljivost i upornost, koja ga ne napushta u njegovim zasigurno najblistavijim i dosad najplodnijim godinama. Safet Zec je u prirodu svog umjetnichkog bic'a unio bitne karakteristike stvaraoca, za danashnje vrijeme rijetko obrazovanog autora. On poshtuje tradiciju, on je uvijek izmedju dva osnovna postulata, izmedju telme i poesisa, on ima sluha za ovovremena vrlo zhiva umjetnichka previranja u svijetu likovne umjetnosti, ali on ne napushta svoj stvaralachki kredo, jer bi time iznevjerio prirodu svog opredjeljenja, ono shto sada radi, a time i samoga sebe.
Pred nashim ochima su ostvarenja nastala u posljednjoj deceniji proshlog stoljec'a nezaobilazno inspirisana jednom velikom, planetarnom tragedijom, koja se desila potkraj tog stoljec'a, inspirisana najpotresnijom i najbezumnijom ljudskom kalvarijom Srebrenicom, toj velikoj suzi na starom, bezobzirnom licu stare kurve Evrope.
Gledajuc'i listove Safeta Zeca, to su zapravo dragocjeni ali stravichni zapisi o jednom vremenu ljudske destrukcije. Na njima je Zec unio stravichnost, ogromnost i besmisao jednog zla, zla rata, vatre krvi i mesa, zla pomrachenosti ljudskog uma. Odlaze nashe nene, majke, brac'a, djeca, sinovi, odlazi jedna muzhevna populacija sa zavezhljajima, odlaze prognani sa svojih ognjishta zbunjeni tim progonom, odlaze uvrijedjeni i ponizheni, odlaze zgrchenih lica do bola, pobijedjeni i povrijedjeni zlom, trazhec'i svoju nadu, spas, izbavljenje. Delakroa (: Delacroix) je slikao ”Pokolj na Hiosu”, Brojgel je fantazmagorichno oslikao ”Pokolj betlehemske djece”, Goja je slikao inkviziciju izrazhavajuc'i time svoje ljudsko, ali i umjetnichko stajalishte.
Ciklusom ”Ruke na licu”, slobodno bih ga nazvao ”Pokolj – Argentarium”, Safet Zec je jednu veliku tragediju svoga naroda u srcu Evrope pretochio u neponovljiv likovni dnevnik, koji je ujedno i opomena, ali u likovnom pogledu svoju stvaralachku misao doveo je do krajnjih granica lichne likovne poetike. U estetskom pogledu na individualnom likovnom planu Zec je zapravo kroz svoje djelo na najoriginalniji nachin iskazao pohvalu ruci, tom stvaralachkom elementu ljudske prirode.
Svoju likovnu ideju izveo je do kraja potvrdjujuc'i se u ovom vremenu, u kojem je doshlo do lupanja starih tablica vrijednosti, kao stvaralac neorenesansnog tipa.
Po mentalnom sklopu svoje ljudske i umjetnichke prirode, po energiji koja izbija iz prirode njegovog talenta Safet Zec je zapravo slikar – majstor ”par exellance”.
|