|
Dnevnik nedužnog
Proljeće 1993 (2)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
51.
travanj mi otkriva više od jedne niti
i cvjetovi se kao lijepe oči zapale
i naslage oblaka poput teglenica
defiliraju u nebeskom širu koji se
dimi cilj ljudskog postojanja je
jedno stalno proučavanje koje treba
voditi različitim stazama koje su
dane njegovom geniju da shvati
univerzum i tako proslavi svoju
urođenu snagu
kao što ja činim pišući ove stihove
52.
jedna lasta kaže se ne čini
proljeće a jučer ja začuh
iznad svoje glave dolazeći krik
jedne od tih ptica koje bijahu
otišle prezimiti u vrućim rajevima
čije bajne prospekte vam hvali
moja lasta još posve uzdrhtala
i otresajući svoje lijepo crno perje
57.
uspio sam otkriti jedan restoran
koji je usprkos kasnom satu još bio otvoren
u kojem radnici uredno poredani
sjede čekajući da im dođu njihovi
objedi u sosu kvarljive živežnice
natovarene da utaže njihove gladne trbuhe
srećom gostionica još ne bijaše zatvorena
pa meni dadoše sjesti malo podalje
da bih mogao tijekom čitave večere
svo vrijeme vidjeti radnike koji čekaju
58.
moj brzi upravo prolazi Creuse
zavičaj Jouhandeaua siromašni
departman Francuske čije stjenovito
trsje je pokriveno riđim preživačima
ošišanim poput Irokeza jedan zloćko
čita Branu na Pacifiku
ali se ipak brzo zamorio
izlazi malo u hodnik prohodati
on puši zijeva a vlak metodički
staje u Limogeu i po tome nastavlja dalje
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Epilog
230.
trublje smrti zazvonite zazvonite
i uzbunite sve što živi na zemlji
da svemu tako pojačate spoznanje
da ovdje sve mora završiti u prahu
koji puše prema opasnom zjapu
Slučajnosti i Nužnosti
jer to što smo uopće postojali
to je zahvaljujući tim dvama glupim
koraljima koji nam nisu dodijelili
život za drugo osim da nas vrate u ništavilo
Preveo Tomislav Dretar
|