|
Ochit je prilichno uspjeshan pokushaj intertekstualne relacije sa Borhesom i Pavic'em, a sve to, treba rec'i, garnirano blagim sukusom fantastichnog.
Legitimnost sopstvenog pisma ovdje se manifestuje prihvatanjem tudje-svoje istorije i to svjesnim preuzimanjem svrshenih dogadjaja, da bi ih se situiralo u novu poetizovano-fantastichnu realnost, i tim preuzimanjem se onda dodje do potvrde vlastite intertekstualnosti.
Shodno svom ethosu, Senad Duran u priche ubacuje i fine niti kritichkog realizma-osude drushtva, ali bez pretjeranog moralisanja. Ovdje se ipak, prije svega, mozhe govoriti o neiscrpnom karakteru pripovjedacheve imaginacije.
Suvereno i na mahove lezherno kretanje vremensko-prostornim i nishta manje poetizovanim prostorima priche, uslovljava da se chitalac u magnovenju nadje u stvarnosti-simulakrumu svakodnevnice, prema sopstvenoj mjeri. Veoma prochishc'ene slike govore i o odredjenoj nostalgiji za proshloshc'u a bez danashnjeg teshkog balasta otudjenosti, zatim o diskretnoj ne-svjesno prisutnoj tezhnji za sintezom, naizgled nespojivih, heterogenih elemenata jedne beskrajne priche.
U osnovi, radi se o neskrivenom metaforichkom prezhivljavanju iskustveno nepoznatog ali istovremeno svakom razumljivog, onog shto donosi znanje. Iako je svijet nepravedan, bezdushno skrojen za malog chovjeka, titanske teme transformishu njegovu tragediju u jednu prihvatljivu, poetizovanu ravan, koja, i bez previshe podrzhavanja antichke poetike, mozhe donijeti nuzhno jednostavno shvatanje aistorijski materijalizovane ljepote.
I vec' tu se javljaju nova rjeshenja za postvarivanje zhelje. I vec' tu lezhi estetsko i psiholoshko, ono shto mi daje za pravo da zahvalim autoru na antejskoj poruci i dijalogu koji je pokrenuo, dotichuc'i mnogobrojne i raznovrsne aspekte ’drame zhivljenja’.
|