|
U mnoštvu tema koje je tokom svog slikarskog zrenja i stvaranja Zec elaborirao: mrtve prirode, pejsaži, figuralne kompozicije, enterijeri, zapravo nije bilo teme kojom se ovaj autor nije bavio. Valjda je to dokaz i daleki odsjaj atmosfere iz koje je ponikao, valjda su to oni nezaobilazni i razložni uticaji sarajevske likovne klime u kojoj se Safet Zec kao mlad formirao i u kojoj su djelovali vrsni stvaraoci ali i posebni likovni pedagozi. Zasigurno da je to talenat ali i neobična energija, marljivost i upornost, koja ga ne napušta u njegovim zasigurno najblistavijim i dosad najplodnijim godinama. Safet Zec je u prirodu svog umjetničkog bića unio bitne karakteristike stvaraoca, za današnje vrijeme rijetko obrazovanog autora. On poštuje tradiciju, on je uvijek između dva osnovna postulata, između telme i poesisa, on ima sluha za ovovremena vrlo živa umjetnička previranja u svijetu likovne umjetnosti, ali on ne napušta svoj stvaralački kredo, jer bi time iznevjerio prirodu svog opredjeljenja, ono što sada radi, a time i samoga sebe.
Pred našim očima su ostvarenja nastala u posljednjoj deceniji prošlog stoljeća nezaobilazno inspirisana jednom velikom, planetarnom tragedijom, koja se desila potkraj tog stoljeća, inspirisana najpotresnijom i najbezumnijom ljudskom kalvarijom Srebrenicom, toj velikoj suzi na starom, bezobzirnom licu stare kurve Evrope.
Gledajući listove Safeta Zeca, to su zapravo dragocjeni ali stravični zapisi o jednom vremenu ljudske destrukcije. Na njima je Zec unio stravičnost, ogromnost i besmisao jednog zla, zla rata, vatre krvi i mesa, zla pomračenosti ljudskog uma. Odlaze naše nene, majke, braća, djeca, sinovi, odlazi jedna muževna populacija sa zavežljajima, odlaze prognani sa svojih ognjišta zbunjeni tim progonom, odlaze uvrijeđeni i poniženi, odlaze zgrčenih lica do bola, pobijeđeni i povrijeđeni zlom, tražeći svoju nadu, spas, izbavljenje. Delakroa (: Delacroix) je slikao ”Pokolj na Hiosu”, Brojgel je fantazmagorično oslikao ”Pokolj betlehemske djece”, Goja je slikao inkviziciju izražavajući time svoje ljudsko, ali i umjetničko stajalište.
Ciklusom ”Ruke na licu”, slobodno bih ga nazvao ”Pokolj – Argentarium”, Safet Zec je jednu veliku tragediju svoga naroda u srcu Evrope pretočio u neponovljiv likovni dnevnik, koji je ujedno i opomena, ali u likovnom pogledu svoju stvaralačku misao doveo je do krajnjih granica lične likovne poetike. U estetskom pogledu na individualnom likovnom planu Zec je zapravo kroz svoje djelo na najoriginalniji način iskazao pohvalu ruci, tom stvaralačkom elementu ljudske prirode.
Svoju likovnu ideju izveo je do kraja potvrđujući se u ovom vremenu, u kojem je došlo do lupanja starih tablica vrijednosti, kao stvaralac neorenesansnog tipa.
Po mentalnom sklopu svoje ljudske i umjetničke prirode, po energiji koja izbija iz prirode njegovog talenta Safet Zec je zapravo slikar – majstor ”par exellance”.
|