|
Kad umru rijechi,
otrovne misli pritisnu chovjeka.
Kad pochnesh pipkajuc'i trazhiti blizhnje naochale,
shvatish da vishe dobro ne vidish.
al’ vidish najbolje
pa pochnu rijechi da gnjiju,
pa pochnesh sam sebi vonjati,
pa pochnesh tumarati
i trazhiti neshto shto svakom lovcu umakne.
A, ko je to ikad
u traganju potpun cilj poljubio i spas nashao?
Niko! Nikad! I nec'e!
Chovjek umire, traganje ostaje
i u tragolov se prokleti koti,
a na kraju nam se naceri
kad u kasnoc'i shvatimo
da smo vec' jedni na druge
a sami na sebe ruke digli previshe.
Kad umru rijechi, sve krene naopako
i otvara se strahovita provalija
gora od svake smrti.
Kad umru rijechi, ljudski sat krene unazad.
Kad umru rijechi, bolje da nas nije
jer nastaju prokleta djela!!!
Beograd, 10.03.2006.
|